Većina nas je upoznata s konceptom bonsaija, japanske umetničke forme stare više od hiljadu godina, koja proizvodi mala stabla koja oponašaju izgled drveća pune veličine. Ali mnogi verovatno još nisu čuli za dajsugi. Iako ova tehnika ima sličnosti s onom za uzgajanje bonsaija, rezultati koje proizvodi su znatno drugačiji, ali i uočljiviji.
U prevodu „platforme kedra“, dajsugi je tehnika iz 14. ili 15. veka koja nudi efikasan, održiv i vizuelno zapanjujući pristup šumarstvu. Metoda je nastala u Kjotu i uključuje obrezivanje grana kedra tako da preostali izdanci rastu pravo nagore s platforme koju čini drvo domaćin. Umesto da seku celo drvo za građu, drvoseče mogu da obore samo gornje delove, ostavljajući osnovu i strukturu korena netaknutim.
Iako se dajsugi danas uglavnom koristi u baštama, prvobitno je razvijen za borbu protiv nedostataka sadnica i rastućeg prostora kada je potražnja za tarukijem, vrstom besprekorno ravnog i bez čvorova sečenog drveta, bila na vrhuncu. Ta tehnika je omogućila šumarima da nakon samo 20 godina obore gornje izdanke kedra, kao i da efikasno zasade dva drveta na prostoru koji obično zauzima jedno.
Većina taruki drveta kasnije je korišćena za izgradnju tradicionalnih japanskih čajdžinica, od kojih se većina nalazi u Kjotu, gradu koji je i dalje poznat po svom kulturnom nasleđu. Iako je danas dajsugi tehnika sve manje zastupljena, ne može se osporiti genijalnost i realizacija same ideje.
IZVOR: 24SEDAM I FOTO: PRINTSCREEN
