Poznati srpski glumac Žarko Laušević preminuo je u šezdesetčetvrtoj godini posle kratke i teške bolesti.
Karijera Žarka Lauševića bila je karijera koju bi svako poželeo. Bilo da je igrao glavnu ulogu ili epizodu, Lauševićevi likovi redovno su ulazili u antologije najboljih glumačkih ostvarenja. Već 1982, sa 22 godine, dobio je prvu filmsku ulogu i od tada je svake sezone imao neku filmsku, televizijsku ili pozorišnu premijeru.
Rođen je 19. januara 1960. godine na Cetinju. Diplomirao je glumu na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, a bio je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta.
Ulogom u filmu Progon debitovao je na filmu 1982. godine. Iste godine ostvario je značajne uloge u filmovima Savamala i Direktan prenos. Veliku slavu doživeo je sa jednom od glavnih uloga u TV seriji Sivi dom (1984).
Igrao je uloge u više od dvadeset filmova i televizijskih serija, među kojima su: Šmeker (1985), Svečana obaveza (TV) (1986), Dogodilo se na današnji dan (1987), Oficir s ružom (1987), Braća po materi (1988), Boj na Kosovu (1989), Original falsifikata (1991), Bolje od bekstva (1993), Kaži zašto me ostavi (1993), Nož (1999).
Posle više od decenije pauze vraća se na veliko platno ulogom ikonopisca Save u filmu Tajna nečiste krvi (2012). Nakon toga, niže uloge u filmovima Smrdljiva bajka (2015) i Senke nad Balkanom (2017) gde tumači princa Đorđa Karađorđevića.
TV publici predstavio se 2018. godine maestralnom ulogom Aćima Katića i seriji Koreni. Igrao je i u Državnom službeniku (2019-2020), Ime naroda (2020), Aleksandar od Jugoslavije (2021), Kalkanski krugovi (2021), Vreme zla (2021), Leto kad sam naučila da letim i Heroji (2022) i Heroji Halijarda gde tumači Kostu Jovića (2023).
Dobitnik je brojnih nagrada počev od Zlatne arena u Puli za najbolju mušku ulogu u filmu Oficir s ružom, 1987. godine, „Cara Konstantina“ u Nišu iste godine, kao i nagrada Grad teatar i „Zoran Radmilović“ za ulogu Kanjoša Macedonovića (1989), vlasnik je Grand-pri Naisa (2016) i Zlatne antene (2019).
Život kao na filmu
Žarko Laušević u svojoj knjizi kao početak tragičnih događaja koji su ga snašli markirao izvođenje predstave Sveti Sava u Jugoslovenskom dramskom pozorištu 31. maja 1990. godine. Bilo je to gostovanje Narodnog pozorišta iz Zenice sa predstavom po tekstu Siniše Kovačevića, u režiji Vladimira Miličina.
Laušević je tad bio u zenitu popularnosti i u predstavi je igrao naslovnu ulogu, za koju je dobio Sterijinu nagradu 1990. u Novom Sadu, ali i mnoge druge. Posle toga Lauševićev život postao je pakao. Pripadnici Srpskog omladinskog bloka i Srpske svetosavske stranke koji su prekinuli predstavu, počeli su da proganjaju Lauševića, prekidali su mu predstave, čekali ga ispred stana, pretili smrću njemu i njegovoj porodici.
Prekretnica u njegovom životu je 31. jul 1993. godine.
Žarko i njegov pet godina stariji brat Branimir, zvani Mili, napadnuti su od grupe ljudi u blizini jednog podgoričkog lokala. Tom prilikom je Žarko iz svog pištolja usmrtio dve osobe, a teško ranio jednu.
Osuđen je na 13 godina zatvora zbog dvostrukog ubistva. Presuda je, nakon žalbi, potvrđena 1994. godine. Kaznu je izdržavao u Spužu i Požarevcu. Nakon ukidanja presude od strane Saveznog suda, po ponovnom pretresu februara 1998. godine, izrečena mu je kazna od četiri godine zatvora zbog dvostrukog ubistva u prekoračenju nužne odbrane. Budući da je u tom trenutku već izdržao 4,5 godine, pušten je na slobodu. Po izlasku iz zatvora napustio je zemlju i otišao u Njujork.
Međutim, Vrhovni sud Crne Gore je, po žalbi tužioca 30. marta 2001. godine, tu odluku o kazni preinačio i izrekao kaznu od 13 godina zatvora. Dana 3. jula 2009. godine, saopšteno je da je Laušević uhapšen u Sjedinjenim Američkim Državama zbog boravka u SAD bez vize i da se razmatra njegova ekstradicija Srbiji po međunarodnoj poternici koja je raspisana 2002. godine na zahtev Trećeg opštinskog suda u Beogradu. Sud u Njujorku doneo je ipak odluku o ukidanju pritvora Lauševiću.
Segmente iz života, Laušević je pretočio u knjigu Godina prođe dan nikad koja je objavljena 2011. Drugu knjigu Sve prođe pa i doživotna posvetio je svom životu u zatvoru, a 2022. objavio je i treću knjigu Padre idiote.
Laušević je pomilovan 29. decembra 2011. godine, a srpski pasoš uručen mu je 1. februara 2012.
O njegovom životu napravljen je film Lauš po ideji, scenariju i u režiji Branke Bešević Gajić, čija je premijera održana u februaru 2014. godine, a televizijska publika ovih dana prati seriju Pad koja je inspirisana životom Žarka Lauševića.
IZVOR: RTS I FOTO: PRINTSCREEN
