Manastir Tumane se nalazi na 120 kilometara od Beograda i devet kilometara od Golupca, u podnožju Golubačkih planina, okružen šumom na levoj obali Tumanske reke, što samoj svetinji daje posebnu lepotu, zbog čega je jedna od najposećenijih u Srbiji.
Visokoprepodobni arhimandrit otac Dimitrije Plećević kaže za RTS da manastir Tumane godišnje poseti oko milion vernika.
Otac Dimitrije Plećević kaže da je značaj manastira Tumane mnogostruk, pošto je to stari srednjovekovni manastir sa bogatim predanjem, lepom istorijom i prelepim ambijentom u kojem se nalazi.
Manastir Tumane je poznat bio javnosti i ranije, ali malo detaljnijom obnovom i dolaskom monaškog bratstva, nekako se uredio život u manastiru, ali se uredilo i bogosluženje i to je svakako bio podstrek za narod da u većem broju dolazi“, ističe otac Dimitrije.
Naglašava da je ono što suštinski okuplja verni narod u manastiru Tumane jeste želja da se spoji sa Bogom. Navodi da manastir godišnje poseti oko milion vernika.
Manastirski kompleks pored crkve, konaka i trpezarije ima i mali zoološki vrt, igralište za decu, dva ribnjaka, košnice i put kroz šumu do isposnice Svetog Zosima – biser manastira Tumane.
Za ime manastira vezano je nekoliko predanja koja pominju Miloša Obilića, proslavljenog kosovskog junaka. Miloš je rođen u obližnjem selu Kobilje, a imao je svoj dvorac u selu Dvorište. Prilikom odlaska u lov nehotice je ranio isposnika Zosima Sinajita koji je prebivao u obližnjoj pećini.
Kada ga je poneo vidaru na lečenje pustinjak reče Milošu „Tu mani“ odnosno „Nema leka – pusti da tu umrem“. Da okaje greh, Miloš je podigao zadužbinu – manastir u koji su položene Zosimove mošti.
Otac Dimitrije objašnjava da ima i istraživača koji smatraju da je manastir dobio ime na osnovu latinske odnosno grčke reči koja znači sveti grob, grob svetog čoveka. Kaže da je zvanični naziv manastira Tuman, ali da je narodu u tom kraju lakše da ga zovu Tumane.
Prvi sačuvani zapisi o manastiru su iz 16. veka, a osnovan je pre Kosovskog boja, kao i mnoge zadužbine Moravske Srbije.
U drugoj polovini 16. veka u ovom manastiru je nastalo i jedno književno delo – Tumanski apokrifni zbornik.
Otac Dimitrije ističe da je manastir bio važan prepisivački centar, kao i manastiri u okolini, što govori o tome da je i u vreme pod turskim ropstvom srpski narod bio prosvećen i čuvao svoju tradiciju.
„Prepisivanje knjiga je onda bio izuzetno zahtevan posao i pripadao je najobrazovanijim monasima, tako da su manastiri uvek bili rasadnici duhovnosti, kulture i nacionalnog identiteta“, naglašava otac Dimitrije.
IZVOR: RTS I FOTO: SRBIJA POD LUPOM
